μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια

[...] It is a well-known phenomenon that as we get older time appears to move faster. What took ages to get here in childhood is done and gone now before we realize it’s on its way.

In my view, the speeding up of time we experience through life is

mainly related to our perception of the world around us and of our

experiences, and how this perception changes as we grow older. The

speed of time seems to be largely determined by how much information

our minds absorb and process – the more information there is, the

slower time goes.

Things around us come to seem more and more familiar the longer we

live. We travel the same streets, go to the same places, talk to the

same people, engage in the same activities.

With all this sameness, we begin to ignore perceptions that used to be

oh so fascinating. Familiarity breeds disinterest, if not contempt.

Poets and artists have this kind of child vision – in fact it's this

that usually provides the inspiration for their work. They often have

a sense of strangeness and wonder about things which most of us take

for granted, and feel a need to capture and frame their more intense

perceptions. [...]

Brian Hines

Είναι ένα γνωστό φαινόμενο ότι όσο 
μεγαλώνουμε ο χρόνος φαίνεται να 
περνάει όλο και πιο γρήγορα. 
Ότι πήρε αμέτρητο χρόνο για να γίνει 
στην παιδική μας ηλικία έχει ήδη γίνει 
και περάσει πριν καταλάβουμε 
ότι ερχόταν. Η επιτάχυνση του χρόνου  
που βιώνουμε μέσα στη ζωή είναι 
κυρίως συνδεδεμένη με την αντίληψη 
μας του κόσμου γύρω μας και της εμπειρίας μας, 
και με το πώς η αντίληψη αυτή αλλάζει όσο μεγαλώνουμε. 
Η ταχύτητα του χρόνου μοιάζει να καθορίζεται κυρίως 
από το πόσες πληροφορίες το μυαλό μας απορροφά και επεξεργάζεται -  
όσο περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν, τόσο πιο αργά κυλά ο χρόνος.  
Τα πράγματα γύρω μας μοιάζουν όλο και πιο οικία όσο περισσότερο ζούμε.  
Ταξιδεύουμε τους ίδιους δρόμους, πάμε στα ίδια μέρη, μιλάμε στους ίδιους 
ανθρώπους, δεσμευόμαστε στις ίδιες ασχολίες.  
Με όλη αυτή την πανομοιότητα, αρχίζουμε να αγνοούμε τα 
ερεθίσματα πού ήταν ώ, τόσο συναρπαστικά.  
Η οικειότητα γεννάει την αδιαφορία, αν όχι τον κορεσμό.  
Οι ποιητές και οι καλλιτέχνες συχνά έχουν αυτή την "παιδική" 
αντίληψη - πραγματικά είναι και αυτό που 
δίνει τα ερεθίσματα για την δουλεία τους. Συχνά έχουν 
μια αίσθηση του "παράξενου" και θαυμασμού για πράγματα  
που ο κόσμος θεωρεί δεδομένα, και νιώθουν την ανάγκη 
να καταγράψουν και να πλαισιώσουν τα πιο έντονα ερεθίσματα.