time, time, time...

"Time, time, time . . . I remember when I thought turning 10 would make me really old, and it seemed to take forever to get to that age. Then I couldn't imagine getting past 21 -- I thought when you were 21 you'd be really boring and have to wear a tie all the time. 

Now most of my strongest memories go back to the 1970s -- when I was finishing high school and starting college: friends, girl friends, parties, staying up all night, joining campus political groups -- it was a very social time of my life. 

Everything else seems relatively "new" -- my life with Audrey and Emma, my jobs, my writing feel like part of a continuum -- I'm happy and my sense of time is conflicted. On the one hand it feels like it is moving very fast; on the other, since it seems like part of one long experience I don't necessarily feel older. 

I have a few strong memories of being younger -- for example, crawling on the beach when I was two (not sure if this even really happened, but it is a recurring memory) . . .

I think of time differently at different moments . . .

One feeling that always arises is how much time do I have left on this earth. With that in mind, I want time to go more slowly now even than it did when I was a child . . . I think about friends who are older than I am, and how they seem to be doing well, are energetic, and doing many of the same kinds of projects they did ten years ago or more. . .

Another contradiction to my feeling of time . . . comes in thinking about my daughter. Her progress from a baby to a young woman feels like it has occurred overnight. . . .

At any one moment I may have two or three different perceptions of time: as a continuum, moving neither faster or slower, just flowing like a river; as a looming presence, making me wonder how long I will be able to write and do other creative things that keep me feeling alive and energetic; and as a fast-moving process, as measured by how fast the growth of my daughter and her friends seems to be moving.

Another element of this is my sense of maturity. I feel just as young and immature as I did in my 20s . . .

William D. Hartung, author, NYC

«Χρόνος, χρόνος, χρόνος… Θυμάμαι που πίστευα ότι το να γίνω 10 χρονών θα με έκανε πραγματικά μεγάλο και ότι θα περνούσε μια αιωνιότητα για να φτάσω σε αυτή την ηλικία. Τότε δεν μπορούσα να με φανταστώ να περνάω τα 21- σκεφτόμουν ότι όταν είσαι 21 είσαι πραγματικά βαρετός και πρέπει να φοράς γραβάτα όλη την μέρα.

Τώρα οι περισσότερες από τις πιο δυνατές μου αναμνήσεις φτάνουν πίσω στα 1970- όταν τελείωνα το σχολείο και ξεκινούσα το κολέγιο: φίλοι, κορίτσια, πάρτυ, ξενύχτια, συμμετοχή σε πανεπιστημιακές πολιτικές ομάδες- ήταν μια πολύ κοινωνική περίοδος της ζωής μου. Όλα τα άλλα έμοιαζαν σχετικά «καινούρια»- η ζωή μου με τον Audrey και την Emma, οι δουλειές μου ,το γράψιμό μου, μοιάζουν σαν ένα κομμάτι μιας συνέχειας- είμαι ευχαριστημένος που η αντίληψη που έχω για τον χρόνο είναι διχασμένη. Απ’τη μια μοιάζει να κινείται πολύ γρήγορα, ενώ από την άλλη, εφόσον φαίνεται σαν μέρος μια μακρόχρονης εμπειρίας, δεν αισθάνομαι αναγκαστικά μεγαλύτερος.

Έχω λίγες δυνατές αναμνήσεις από όταν ήμουν νεότερος- για παράδειγμα να μπουσουλάω στην παραλία όταν ήμουν 2 χρονών (δεν είμαι σίγουρος αν αυτό πραγματικά έχει συμβεί αλλά είναι μια επαναλαμβανόμενη ανάμνηση)...

Σκέφτομαι τον χρόνο με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικές στιγμές...

Ένα συναίσθημα που πάντα προκύπτει είναι πόσος χρόνος μου έχει μείνει πάνω σε αυτή τη γη. Με αυτό στο μυαλό, θέλω τον χρόνο να περνάει πιο αργά τώρα, περισσότερο κι απ’όσο έκανε όταν ήμουν παιδί.(αυτό είναι η αντίληψη μου για τον χρόνο που περνάει, να προχωράει πιο αργά). Σκέφτομαι τους φίλους μου που είναι μεγαλύτεροι από μένα και το πώς φαίνονται να είναι καλα, να έχουν ενέργεια και να κάνουν πολλές δραστηριότητες, ίδιες με αυτές που έκαναν δέκα χρόνια πριν, η και περισσότερες...

Μια άλλη αντίθεση στην αίσθηση που έχω σχετικά με τον χρόνο (...) εμφανίζεται όταν σκέφτομαι την κόρη μου. Η εξέλιξη της από μωρό σε μια νεαρή γυναίκα μοιάζει να συνέβη σε μια νύχτα. ...

Κάθε στιγμή μπορώ να έχω δύο η τρεις διαφορετικές αντιλήψεις του χρόνου: σαν μια συνέχεια- που δεν κινείται ούτε πιο γρήγορα ούτε πιο αργά, απλά κυλάει σαν ένα ποτάμι, σαν μια απειλητική παρουσία που με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα μπορώ να γράφω και να κάνω άλλα δημιουργικά πράγματα που με κρατάνε ζωντανό και ενεργητικό, και σαν μια εξέλιξη που κινείται ραγδαία ανάλογα με το πόσο γρήγορα μοιάζει να μεγαλώνει η κόρη μου και οι φίλοι της.

Άλλο ένα στοιχείο πάνω σ’αυτό είναι η αίσθηση της ωριμότητας. Νιώθω τόσο νέος και ανώριμος όσο ένιωθα όταν ήμουν 20 χρονών ...

William D. Hartung, συγγραφέας, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ