About time

When I was a kid, I can clearly remember how term-time seemed to drag on interminably and that our two-month summer holidays seemed to last a lifetime.  These days, time seems to pass me by in an ever-accelerating flash.  It's a pity that, now that I'm an adult and have so much more freedom of choice than one has as a child, I can't slow things down again in order to really savour the good things in life.  I have a theory that I think explains this perceived speeding of time's passage.  Kids live very much in the present, but as adults we're always ridiculously busy and forever looking forward to something and planning ahead in our work or personal schedules.  I wonder if it would slow things down a little if we followed the children's example by focusing more on the here and now?  Maybe the kids know best?  I always thought it wasn't possible for the grown-ups to always be right.....
James Litston

μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια

[...] It is a well-known phenomenon that as we get older time appears to move faster. What took ages to get here in childhood is done and gone now before we realize it’s on its way.

In my view, the speeding up of time we experience through life is

mainly related to our perception of the world around us and of our

experiences, and how this perception changes as we grow older. The

speed of time seems to be largely determined by how much information

our minds absorb and process – the more information there is, the

slower time goes.

Things around us come to seem more and more familiar the longer we

live. We travel the same streets, go to the same places, talk to the

same people, engage in the same activities.

With all this sameness, we begin to ignore perceptions that used to be

oh so fascinating. Familiarity breeds disinterest, if not contempt.

Poets and artists have this kind of child vision – in fact it's this

that usually provides the inspiration for their work. They often have

a sense of strangeness and wonder about things which most of us take

for granted, and feel a need to capture and frame their more intense

perceptions. [...]

Brian Hines

Είναι ένα γνωστό φαινόμενο ότι όσο 
μεγαλώνουμε ο χρόνος φαίνεται να 
περνάει όλο και πιο γρήγορα. 
Ότι πήρε αμέτρητο χρόνο για να γίνει 
στην παιδική μας ηλικία έχει ήδη γίνει 
και περάσει πριν καταλάβουμε 
ότι ερχόταν. Η επιτάχυνση του χρόνου  
που βιώνουμε μέσα στη ζωή είναι 
κυρίως συνδεδεμένη με την αντίληψη 
μας του κόσμου γύρω μας και της εμπειρίας μας, 
και με το πώς η αντίληψη αυτή αλλάζει όσο μεγαλώνουμε. 
Η ταχύτητα του χρόνου μοιάζει να καθορίζεται κυρίως 
από το πόσες πληροφορίες το μυαλό μας απορροφά και επεξεργάζεται -  
όσο περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν, τόσο πιο αργά κυλά ο χρόνος.  
Τα πράγματα γύρω μας μοιάζουν όλο και πιο οικία όσο περισσότερο ζούμε.  
Ταξιδεύουμε τους ίδιους δρόμους, πάμε στα ίδια μέρη, μιλάμε στους ίδιους 
ανθρώπους, δεσμευόμαστε στις ίδιες ασχολίες.  
Με όλη αυτή την πανομοιότητα, αρχίζουμε να αγνοούμε τα 
ερεθίσματα πού ήταν ώ, τόσο συναρπαστικά.  
Η οικειότητα γεννάει την αδιαφορία, αν όχι τον κορεσμό.  
Οι ποιητές και οι καλλιτέχνες συχνά έχουν αυτή την "παιδική" 
αντίληψη - πραγματικά είναι και αυτό που 
δίνει τα ερεθίσματα για την δουλεία τους. Συχνά έχουν 
μια αίσθηση του "παράξενου" και θαυμασμού για πράγματα  
που ο κόσμος θεωρεί δεδομένα, και νιώθουν την ανάγκη 
να καταγράψουν και να πλαισιώσουν τα πιο έντονα ερεθίσματα.

Wang Du, missiles, 2009

Knutte Wester, Down gold street, documentary film, 58', 2005

In the 1920s trains with mine workers arrived in this tiny northern town of Boliden. By December 2002, the mines have been long abandoned, and it's not the miners that will transform this smallm Swedish town, but a group of about 400 refugees re-settled there by the Immigration Authorities.

Nikos Varytimiadis

My work deals with the differences but also the similarities between mythology and reality. Through my work I try to analyze, to critique and to understand terms such as mythology, archetype and mocumentary.The project on which I now work is called cerna ruka. It is formed by a combination of various media and is informed by the terms such as mythology, archetype and mocumentary. The project deals with the perspective of otherness and the creation of mandatory beliefs. It deals with the subjectivity of daily life, its assumptions, its securities and its normalities. The works that interest me the most, and I believe the research I have been doing is all about a strong and clear action of recovery; the necessity of to bring something to the light that has remained hidden. The conscious dive in the depths of meaning and the ways that symbols and significations if detached form their immediate environment and place in different one can recombine in new ways, finds its way in what I call the idea-triptych of archeology-archetype-origin.

Dan Perjovschi

Nina Paley, Sita sings the blues

Barbara Noiret, construire de la poussière, 2006, Domaine de Kerguéhennec, 2'24"

La vidéo construire de la poussière présente l’aspect performatif du travail de l’artiste, réalisée dans le château de Kerguéhennec. On voit Barbara Noiret balayant en quelques minutes une pièce où la poussière s’est accumulée depuis près d’un siècle. La poussière chargée d’histoire se soulève progressivement formant un nuage qui envahit peu à peu le corps de l’artiste. Lorsque le sol est déblayé, Barbara commence un tri parmi les débris amassés. Des morceaux de placards, de planches, de cheminées sont peu à peu dégagés. Le plus grand morceau va servir d’étalon, de module, à la réalisation d’une “maquette” au centre de la pièce. Cette représentation de la chambre est « ce que le lieu m’a donné » précise-t-elle. Travail de révélation, construction d’un espace avec du Temps, manifestation en positif de ce que le lieu réservait en négatif à l’abri des regards. L’œuvre ne fait appel à aucun élément extérieur, la structure s’articule d’elle-même, sans avoir recours à un quelconque moyen de fixation. Fragilité de la construction dont seule la photographie peut désormais témoigner. A l’image du travail de l’artiste, à la frontière entre le présent et l’advenu.

Gaël Charbau

Richard Nazario, 2010

Kirsten Mosher, Gumhead

Aleksandra Mir, First Woman on the Moon, August 28, 1999. Event, produced by Casco Projects on location in Wijk aan Zee, NL; Video documentary, 12min;

The day when heavy machinery and manpower transformed a Dutch beach into a lunar landscape of hills and craters. At sunset the labor stopped, and a live drumbeat announced the ceremony of a woman, gracing this imaginary moon with an American flag. The same evening, while the party still went on, the landscape was flattened out again, leaving no physical trace of the event behind—save the memories and a story to tell future generations.

Marion Mahu, les derniers, drawing

James Litston, 2008

Every June, over 150,000 party people descend on Disney World in Orlando, Florida to attend Gay Days - a full-on weekend of pool parties and all-night dancing set against one of the most unlikely backdrops you could imagine.  Disney is the ultimate bastion of schmaltzy family values and good, clean fun, so I love the delicious irreverence of staging this massive festival of gayness in such a wholly inappropriate setting.  The two worlds should never normally collide and I like to think that this two-tone, inside/out image (taken at the first pool party of the weekend) captures an element of this incongruous coming together of mainstream and counterculture. 

Olivier Leroi, Première neige au pays Dogon, film, 8', Sangha, Mali, 1999 Lancer de 800 kg de coton avec les villageois du bord de la falaise

Lors d’un voyage au Mali en 1999-2000 invité par CULTURESFRANCE dans le cadre Programme à la carte, j’ai réalisé un projet avec toute la population du village de Sangha. 800 kg de coton graine ont été acheminés de la région de production (Ségou) jusqu’à la falaise de Bandiagara. Après avoir trouvé une “technique de lancer”, tous les habitants se sont installés sur le bord de la falaise et ont réalisé la première chute de neige au pays Dogon ! Le coton a été récupéré et utilisé par les villageois pour tisser des vêtements.

Vlatka Horvat, This Here and That There (Berlin Video), 2009 Video loop

[...] Vlatka's photographs capture something visceral about a moment or a space. Her images typically depict an anonymous figure in a compromised state of dissection—a woman, searching for something, appears decapitated by the hole she's peering into—and the work feels much more like a document of a performance, or a conceptual tool that questions its own nature. [...]

Johanna Read, This is That, 7.28.2008

Hélène D'Hervé

Bertand Grosol, MamiWata L820L650H320, mise à l’eau au confluent du Rhône et de la Saône, Lyon, 2007. photographie: Vartan Ohanian

Cedrick Eymenier, Mirissa, 2008 - 6'07"

A travers ses films sur les villes ("Platform"), Cédrick Eymenier apporte une réflexion construite autour de deux temporalités qui, malgré leur opposition, sont tributaires l'une de l'autre, l'immuable et le précaire.

"Mirissa" s'inscrit dans une logique artistique similaire. La caméra est fixe. Les images sont dépendantes des mouvements circulaires et fragiles de la roue. Un temps de latence induit par l'instabilité de la construction provoque une hésitation dans le déroulement de la narration. La régularité avec laquelle la structure métallique obstrue le champ de vision rappelle les caractéristiques cycliques du temps. Les balancements perceptibles durant tout le film introduisent l'incertitude, cette parcelle invisible de l'inconnu.

Alain Domagala, en cosmogonies, video, 2010

A certain number of artists today envision their proposition by attempting to disturb, to explode the gap between real experiential space and imaginary symbolic space. Alain Domagala's work precisely indicates the shifts between normative representation, as in cartography or scientific drawing, (a bit outdated in some cases) and the imaginary transposition that each and everyone can make of it. It is well indeed a matter of question and therefore introducing a voluntary ambivalence between object, installation, design, model, and sculpture to create environments propitious to the circulation and the meeting between mental space and concrete space. Domagala waits at the interstice, at the junction between a conscious dream and a foothold in the real world.

Excerpt from a text by Estelle Pagès.

Henriette Desjonqueres / Paul Fargues, Mr Pipeau, Selfportrait as a photographer, Teufelsberg, Berlin 2009, c-print,110x120cm

Le joueur de Pipeau, autoportrait du photographe, Teufelsberg, Berlin

Du titre de cette photographie : le lieux : Teufelsberg, Berlin.

Traduction française du nom donné à cette colline : Montagne du Diable.

Haute de 80 mètres, elle se trouve dans la forêt de Grunewald, au nord de la ville de Berlin.

C’est une colline artificielle érigée par les Alliés après la Seconde Guerre mondiale avec les gravats de la ville de Berlin. Estimation de la somme de gravats utilisée : 12 000 000 m³.

Enterrée dessous, une université Nazi militaire et technique conçue par Albert Speer.

Dans les années 1960 un petit centre de ski a été construit sur les pentes de la colline.

La NSA américaine a construit une de ses stations les plus grandes sur le sommet de la colline, elle était réputée faire partie du réseau mondial ECHELON d’espionnage. À la demande du gouvernement américain, les télésièges ont été enlevés parce qu’ils dérangeaient les signaux. La station continua ses opérations jusqu’à la chute de la RDA et du Mur de Berlin. Les bâtiments et les dômes de radar restent encore là.

[...]

Ronald Cornelissen, Lemmy, Commissioned by SKOR en TU-e, 2003

Arno Pronk, member of the TU/e, is of the opinion that the building industry does not possess the material or technical resources needed to realize extreme computer generated architectonic forms. He is not alone in thinking this. In collaboration with Professor Beunkers and students of the faculty for Air and Space Travel at TU-Delft he has developed a technical method intended to optimize the realization of so-called Blobs architecture. Blobs officially stands for Binary Large Objects and is concerned with computer generated fluid architecture On the basis of SKOR’s wish to develop collaborations between artists and scientists, artists Jurgen Bey, Ronald Cornelissen and Gabriël Lester were asked to design a ‘blob’ in collaboration with students from the Technical University in Eindhoven. The goal was to investigate whether it was possible to use recently developed computer technology to create ‘liquid architecture’. These ‘blobs’ should be suitable spaces for working in, where collaborative projects in the field of art and technology can be developed.

Design/ model: Ronald Cornelissen

Computer images: Jingyi Dai

With the movie:

Design: Ronald Cornelissen

Computer animation: Jingyi Dai

Music: Metal Dungeon

Marie de Brugerolle

Le lundi est bleu marine, strict et sévère.

Le mardi est orange safrané, lumineux et bienveillant.

Le mercredi est noir, terrible et tragique : personne ne me sauva du mercredi.

Le jeudi est jaune, assez pâle et travailleur, lumière froide.

Le vendredi est vert sapin, chaleureux et altier.

Le samedi est moitié rouge vif, moitié gris perle. Intense ou ennuyeux, selon les semaines.

Le dimanche est gris perle, neutre et vide.

Je me souviens aussi que mon père commençait toujours ces histoires de guerre par « je me souviens, c’était un mardi »….

Michele Butchko

Fanny Allié

Through my mixed media and installation work, I explore the notion of trace that indicates the existence of others and my own.

Trace also shows the passing of time. Many of my projects suggest the course of time as they
examine memories, past actions or incidents, and events that happened at a specific and recorded time.
Written words and narrative content are also at the core of my recent practice. In my projects I have used clay, fabric, wood, hair, paper and video. In addition, I focus on the relationship that one can have towards his own body, family,
memories and outside world.
I aim to question the unstable and impermanent nature of these bounds in a comic, tragic and absurd way.
Lately, I have found inspiration in my own rituals, daily life habits and memories extracted from my childhood.

time, time, time...

"Time, time, time . . . I remember when I thought turning 10 would make me really old, and it seemed to take forever to get to that age. Then I couldn't imagine getting past 21 -- I thought when you were 21 you'd be really boring and have to wear a tie all the time. 

Now most of my strongest memories go back to the 1970s -- when I was finishing high school and starting college: friends, girl friends, parties, staying up all night, joining campus political groups -- it was a very social time of my life. 

Everything else seems relatively "new" -- my life with Audrey and Emma, my jobs, my writing feel like part of a continuum -- I'm happy and my sense of time is conflicted. On the one hand it feels like it is moving very fast; on the other, since it seems like part of one long experience I don't necessarily feel older. 

I have a few strong memories of being younger -- for example, crawling on the beach when I was two (not sure if this even really happened, but it is a recurring memory) . . .

I think of time differently at different moments . . .

One feeling that always arises is how much time do I have left on this earth. With that in mind, I want time to go more slowly now even than it did when I was a child . . . I think about friends who are older than I am, and how they seem to be doing well, are energetic, and doing many of the same kinds of projects they did ten years ago or more. . .

Another contradiction to my feeling of time . . . comes in thinking about my daughter. Her progress from a baby to a young woman feels like it has occurred overnight. . . .

At any one moment I may have two or three different perceptions of time: as a continuum, moving neither faster or slower, just flowing like a river; as a looming presence, making me wonder how long I will be able to write and do other creative things that keep me feeling alive and energetic; and as a fast-moving process, as measured by how fast the growth of my daughter and her friends seems to be moving.

Another element of this is my sense of maturity. I feel just as young and immature as I did in my 20s . . .

William D. Hartung, author, NYC

«Χρόνος, χρόνος, χρόνος… Θυμάμαι που πίστευα ότι το να γίνω 10 χρονών θα με έκανε πραγματικά μεγάλο και ότι θα περνούσε μια αιωνιότητα για να φτάσω σε αυτή την ηλικία. Τότε δεν μπορούσα να με φανταστώ να περνάω τα 21- σκεφτόμουν ότι όταν είσαι 21 είσαι πραγματικά βαρετός και πρέπει να φοράς γραβάτα όλη την μέρα.

Τώρα οι περισσότερες από τις πιο δυνατές μου αναμνήσεις φτάνουν πίσω στα 1970- όταν τελείωνα το σχολείο και ξεκινούσα το κολέγιο: φίλοι, κορίτσια, πάρτυ, ξενύχτια, συμμετοχή σε πανεπιστημιακές πολιτικές ομάδες- ήταν μια πολύ κοινωνική περίοδος της ζωής μου. Όλα τα άλλα έμοιαζαν σχετικά «καινούρια»- η ζωή μου με τον Audrey και την Emma, οι δουλειές μου ,το γράψιμό μου, μοιάζουν σαν ένα κομμάτι μιας συνέχειας- είμαι ευχαριστημένος που η αντίληψη που έχω για τον χρόνο είναι διχασμένη. Απ’τη μια μοιάζει να κινείται πολύ γρήγορα, ενώ από την άλλη, εφόσον φαίνεται σαν μέρος μια μακρόχρονης εμπειρίας, δεν αισθάνομαι αναγκαστικά μεγαλύτερος.

Έχω λίγες δυνατές αναμνήσεις από όταν ήμουν νεότερος- για παράδειγμα να μπουσουλάω στην παραλία όταν ήμουν 2 χρονών (δεν είμαι σίγουρος αν αυτό πραγματικά έχει συμβεί αλλά είναι μια επαναλαμβανόμενη ανάμνηση)...

Σκέφτομαι τον χρόνο με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικές στιγμές...

Ένα συναίσθημα που πάντα προκύπτει είναι πόσος χρόνος μου έχει μείνει πάνω σε αυτή τη γη. Με αυτό στο μυαλό, θέλω τον χρόνο να περνάει πιο αργά τώρα, περισσότερο κι απ’όσο έκανε όταν ήμουν παιδί.(αυτό είναι η αντίληψη μου για τον χρόνο που περνάει, να προχωράει πιο αργά). Σκέφτομαι τους φίλους μου που είναι μεγαλύτεροι από μένα και το πώς φαίνονται να είναι καλα, να έχουν ενέργεια και να κάνουν πολλές δραστηριότητες, ίδιες με αυτές που έκαναν δέκα χρόνια πριν, η και περισσότερες...

Μια άλλη αντίθεση στην αίσθηση που έχω σχετικά με τον χρόνο (...) εμφανίζεται όταν σκέφτομαι την κόρη μου. Η εξέλιξη της από μωρό σε μια νεαρή γυναίκα μοιάζει να συνέβη σε μια νύχτα. ...

Κάθε στιγμή μπορώ να έχω δύο η τρεις διαφορετικές αντιλήψεις του χρόνου: σαν μια συνέχεια- που δεν κινείται ούτε πιο γρήγορα ούτε πιο αργά, απλά κυλάει σαν ένα ποτάμι, σαν μια απειλητική παρουσία που με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα μπορώ να γράφω και να κάνω άλλα δημιουργικά πράγματα που με κρατάνε ζωντανό και ενεργητικό, και σαν μια εξέλιξη που κινείται ραγδαία ανάλογα με το πόσο γρήγορα μοιάζει να μεγαλώνει η κόρη μου και οι φίλοι της.

Άλλο ένα στοιχείο πάνω σ’αυτό είναι η αίσθηση της ωριμότητας. Νιώθω τόσο νέος και ανώριμος όσο ένιωθα όταν ήμουν 20 χρονών ...

William D. Hartung, συγγραφέας, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

THE PUPPET OF THE WOLF by Margaret Atwood

   i

The puppet of the wolf
I have not made yet
encloses my right hand:
fur stubbles my wrists,
a tongue, avid, carnivorous,
licks between thumb and finger;
my knuckles bunch into eyes,
eyes of opaque flesh,
cunning but sightless.

The wolf is transparent, but visible:
my daughter sees it,
my right hand is the wolf.
She laughs at its comic
dance, at its roars
and piglet murders:
the bones of my left hand
squeak and crack in its grip,
in its gray teeth
its lack of mercy.

The last house crashes down:
the wolf is on fire,
my right hand is on fire,
the wolf is gone.


   ii

Where has the wolf gone?
He disappeared
under the skin of my fingers,
my scalded werewolf hand,
which now, restored to normal,
slides like an ordinary
hand past the seahorse
and orange boat of the bath.

This is a miracle, there is never
any death:
the wolf comes back whenever
he is called,
unwounded and intact;
piglets jump from my thumbs.

My dying right
hand, which knots and shrinks
drier and more cynical
each year, is immortal,
briefly, and innocent.

Together with my left hand, its
enemy and prey, it chases
my daughter through the warm air,
and muted with soapsuds, lifts her
into the water.

1978